do ucha. - Tak czy inaczej pochwały będą się należeć pani. - Czy pani dzisiaj tańczy? - spytał wicehrabia, zwracając się do Rose. - Mais oui, z wyjątkiem walca. Ach, sukces. Alexandra uśmiechnęła się, gdy salonowy francuski po raz kolejny okazał się użyteczny. - Oczywiście. Zarezerwuje pani dla mnie pierwszy taniec? Dziewczyna dygnęła. Rumieniec na jej twarzy przybrał ciemniejszą barwę. - Z przyjemnością, milordzie. Lord Belton podał jej ramię. - Za pozwoleniem kuzyna chciałbym panią przedstawić paru swoim znajomym. Rose spojrzała na krewniaka z nadzieją w oczach. - Kuzynie Lucienie? Balfour uniósł brew. - Na litość boską, Kilcairn, będę grzeczny - zapewnił z uśmiechem wicehrabia. - No, dobrze. I nie musisz się spieszyć. Alexandra odprowadziła podopieczną wzrokiem. Na razie dobrze. Rose szybko się uczyła. - Jedna z głowy - powiedział hrabia. - Teraz znajdźmy kogoś, kto pogawędzi z ciotką Fioną. - Rozejrzał się po salonie. - A, jest. Tędy, moje panie. - O, widzę lady Halverston. - Pani Delacroix uśmiechnęła się i zaczęła machać ręką. - Powinnam do niej pójść... - Nie - uciął siostrzeniec zdecydowanym tonem. - W tym tygodniu już dość się naplotkowałyście. Alexandra poczuła ściskanie w żołądku. Lord Kilcairn okazał się rycerski. Doskonale zdawał sobie sprawę, że lady Halverston na pewno wie wszystko o niej i o lordzie Welkinsie. - Nie uważasz, że powinnam służyć za przyzwoitkę mojej drogiej Rose? - zapytała Fiona, skubiąc rękawiczki. - Jest sama, biedactwo. - Bardziej mi zależy na znalezieniu kogoś, kto tobie posłuży za przyzwoitkę. - Lucienie, jesteś okropny... Hrabia podszedł do starszej, elegancko ubranej pary, siedzącej w głębi pokoju. - Lordzie i lady Merrick, czy mogę przedstawić państwu moją ciotkę Fionę Delacroix? Ciociu, oto markiz i markiza Merrick. Gdy Fiona usłyszała tytuły, od razu poprawił się jej humor. - Bardzo mi miło. - Dziękujemy, moja droga. Proszę usiąść z nami. Kobieta opadła na krzesło. Alexandra zrobiła krok, żeby zająć miejsce u jej boku, ale lord Kilcairn położył ciepłą dłoń w rękawiczce na jej nagim ramieniu. - Nie jestem aż taki okrutny - szepnął. Alexandra odsunęła się czym prędzej i rozejrzała spłoszona, czy ktoś nie widział jego gestu. Ruszyli przez amfiladę pokojów. - Nie mogę panu towarzyszyć - syknęła. - Jestem pracownicą. - Więc poszukam Rose. - Sama ją znajdę. - Ale wtedy nie będę miał nic do roboty. - Nie potrzebuję pańskiej galanterii. - Wcale się nie narzucam. Próbuję jedynie uniknąć nudy. Prychnęła zirytowana. - Kim są Merrickowie? - Mili staruszkowie z Surrey. Oboje głusi jak pnie. Dzisiaj będą wdzięczni losowi za to upośledzenie jak nigdy w życiu. Alexandra z trudem pohamowała śmiech. - Wiedział pan, że tu dzisiaj będą, prawda? - Oczywiście. - Ale trudno oczekiwać, że na każdy wieczór uda się panu znaleźć dla ciotki głuchych